Wanneer je door Limburg fietst zie je wel eens wat:
Aan verkeerslichten hangt een foto. Een vermiste? Neen: Jos is Os! Een beetje verder staat er een betonnen os in een voortuin, tussen veel leeggoed. Een sluikstort? Neen, de voorbode van het feestje van Jos. Verderop is er een café tegenover een kapel. Oppassen voor overstekend volk; ze branden eerst een kaars en drinken dan een glas op de vervulling van hun wensen. Een groepje voetbalsupporters in clubkleuren doet mee. Maar eerst hebben ze een bloempje gezet bij het bermmonument voor hun verongelukte vriend. En dan fietsen ze verder om tijdig terug in eigen dorp te zijn voor ‘schijt je rijk’. En ik kom wat verder tussen een luid claxonnerende autokaravaan: een Turkse bruiloft…

Limburgers komen graag samen om te feesten, te smullen, te spelen of te genieten van muziek en dans. En overal vinden we daarin gebruiken en rituelen. Dat is ons erfgoed: praktijken van vroeger, die we vandaag actief beleven, en graag willen doorgeven voor de toe­komst. Ons erfgoed zit ook in verhalen en liederen, in het werk van ambachtslui, kwekers, natuurbeschermers en kunstenaars. Het is van jong en oud, van hier en ginder, van oude en nieuwe Limburgers. Kortom, van ons allemaal.